حاج یدالله، در میان بچه‌ها از محبوبیت زیادی برخوردار بود. همه بسیجیان و سربازان، علاقه خاصی به او داشتند. این محبوبیت و علاقه، به خاطر رفتار و کردار خود حاجی و برخوردهای صمیمانه و در عین حال صحیح او، به وجود آمده بود.
در میان تمام خصلتها و ویژگیهای رفتاری او، یکی هم این بود که دوست داشت با بچه‌ها کشتی بگیرد! یدالله کشتی گرفتن را به عنوان ورزش و عملی برای صمیمی شدن با بچه‌ها انجام میداد.
بعضی وقتها با بچه‌های بسیجی کشتی میگرفت. این حالت، نه تنها احترام و علاقه بچه‌ها را نسبت به فرمانده‌شان از بین نمیبرد؛ بلکه به ایجاد صمیمیت و علاقه میان او و تمام بچه‌ها کمک میکرد.
البته شهید کلهر برای این ورزش کردنها-بخصوص کشتی گرفتن-ارزش خاصی قائل بود و فلسفه خاصی در این مورد داشت. او میگفت: «وقتی که کسی فرمانده میشود، ممکن است ناخواسته، حالت خاصی به او دست دهد. بیشتر وقتها وقتی انسان به جایی و مقامی میرسد، دچار کبر و غرور میشود. وقتی کشتی میگیرد، بالاخره پس از چند بار، ممکن است یک بار و گاهی هم همیشه، پشتش به خاک مالیده شود و همین مسأله باعث میشود که او هیچ وقت دچار غرور نشود؛ بخصوص اگر این خاک شدن در برابر چشم همه باشد، دیگر جایی برای احساس خود بزرگ‌بینی نمیماند.» شهید یدالله کلهر کتاب آشنا با موج، ص31
