چیزی که با خواندن این خاطره با در نظر گرفتن حال و هوای این روزها، اول به ذهن می‌رسد، موضوعی‌ست که؛
با احوالات دم انتخابات می‌تواند مرتبط باشد ..
لطفاً این خاطره را با تأمل بخوانید:

مراحل پایانی ساختمان منزلمان رو به اتمام بود و پسرم خیلی کمکم می‌کرد.
عصر خسته از سرکار آمده بودیم که گفت:
“پدر، دیگر کار ساختمان به سر رسیده اگر اجازه بدهید می‌خواهم به منطقه برگردم".
گفتم:

“پسرم تو به تناسب سن‌ات خدمت کرده‌ای، تو بمان.
  آنهایی که نرفته‌اند بروند!
چیزی نگفت،ساکت نشسته بود.
وقت نماز که شد جانمازم را باز کردم تا نماز بخوانم..
دیدم آمد و جانمازم را جمع کرد ..
در جواب اعتراض من گفت:
  ” این همه بی نماز هست اجازه بدهید کمی هم بی نمازها نماز بخوانند!
سر جایم نشستم..دیگر چه می‌توانستم بگویم!
چه زیبا و سنجیده، جواب حرف بی‌منطقم را داده بود.. ^۱
_{( راوی؛ پدر شهید سید جواد اسدی )}

با احترام کامل به پدر بزرگوار و خود شهید عزیز، از این خاطره می‌توان در هر زمان و حالی عبرت گرفت!
این فقط یک ایده است و قطعا خالی از اشکال نیست؛

چطور است در جواب کسانی که میگویند:
” رأی نمی‌دهیم یا می‌گویند تا حالا هرچی رأی دادیم بس‌است دیگران رأی بدهند..”

 قبل یا بعد از انتخاب شدن رئیس جمهور، اگر از مشکلات گله کردند و اعتراض داشتند، بگوییم:
بگذارید آنها که رأی دادند کمی اعتراض کنند!
 بس‌ است هرچی رأی ندادید و اعتراض هم کردید ! (??)

یا در جواب افرادی که ‌کاندیدا هستند یا طرفدار کاندیدی و می‌گویند:
برخی کاندیداها چون رئیسی و جلیلی و.. سر همان وظیفه و پست خودشان باشند و آنجا را احیا کنند، برای ملت کافی‌ست!
بگوییم:
جناب!
اگر کافی‌‌ست، خب خودتان سر همان پستی که داشتید می‌ماندید و آنجا را احیا می‌کردید؛ یه مملکت پیشکش!
آنچه برای خود می‌پسندی برای دیگری بپسند! (??)

آیا پاسخ منطقی‌ای نیست؟!??

فتأمل!

_{?مهدیار} 

(1.برگرفته از دفترچه راهیان نور/ کتاب بر خوشه‌ی خاطرات ص28 )