“وَالْفَجْر…”

و فجر آن طلوع سپیده صبحی است که بعد از تاریکی و ظلمت شب رخ می‌دهد
تا پایان خواب و سکوت را اعلام کند…

آقای من! پر از تیرگی و ظلمتم
پر از گناه که روح و قلبم را تاریک کرده است…
و شما نور نجات بخش آن هستید(کُلُّهم نورٌ واحد)

نوری که با آمدنش، ظلمت و تاریکی قلبم را از بین می‌برد!

 شما امام زمان همه هستید
و نور‌تان نه فقط قلب من، بلکه همه عالم را فرا می‌گیرد…

نور شما که به وسعت عالم گسترش یافت، آن زمان‌ فجر صادق رخ می‌دهد..
فجر صادقی که صفا، نورانیت و شفافیت خاصى دارد و گواه آغاز حاکمیت نور خواهد بود…

آقای من! دیده‌مان به جمال و حکومت نورانی‌تان روشن؛ ان شاءالله!

«مهدیار»