“بسم رب الشهدا”


نزدیک غروب پنجشنبه بود که به سمت مزار شهدا رفتم …
بعد از خواندن زیارت نامه شهدا، به یکباره چشمم به گل‌هایی افتاد که در نزدیکی مزار می‌فروختند اما از کنارش رد شدم!
ناخودآگاه از دلم گذشت کاش گل همراهم داشتم..
به مزار شهیدان رسیدم، توقف کردم و در کنارشان نشستم.
در همان لحظه متوجه خانمی شدم که در دستش کیسه ای پر از گل بود؛ آن هم از هر رنگی!
به هر مزاری که می‌رسید چند تا از گل ها را روی سنگ مزار می‌گذاشت..
به مزار شهیدی که در کنارش نشسته بودم، رسید و توقف کرد..
ضمن فاتحه ای، چند دسته گل از داخل کیسه انتخاب کرد و به همراه گل‌های پر پر روی مزار قرار داد و به سلیقه خودش با آرایش خاصی آنها را پخش کرد..
ازشون تشکر کردم و گفتم چه کار خوبی می‌کنید!
که گفت از گل های درخت های خانه‌ام جمع کردم و نذری آوردم..
و بعد رفت سر مزار دیگری و همین منوال را ادامه داد..
بعد از رفتنش به فکر فرو رفتم و جمله آخرش به شدت در ذهنم می‌چرخید..
گل های درخت خونه‌ام..نذر..
به خودم نهیب زدم که؛ تو میخواستی گل بیاوری؟
بیا ببین خدا خودش بانی شد و تمام مزار شهدا را گل باران کرد …
راستش را بخواهید این کارها را بیهوده می‌دیدم اما از آن زمان نگاهم تغییر کرد
وقتی زیبایی نیت، زیبایی مزار شهدا را دو چندان می‌کرد؛
چرا این کار بیهوده باشد؟

بعضی ها چه عشق هایی دارند ..
چه امیدهایی.. چه نیت هایی..
آدم عشقش این باشد که درون خانه‌اش گل‌هایی را بپروراند و زمانی که به آن زیبایی رسید،آن را بچیند و تقدیم نگاه خدا کند..
این عشق،زیباست..

آن ماجرا فقط توسط یک نفر تکرار نشد، هفته های بعد افراد دیگر نیز آمدند و این کار را ادامه دادند..
آنچه برایم جالب‌تر آمد، پیوند و ارتباط گل های درخت آن بانو با گل هایی بود که مادران شهدا پرورانده بودند..

 مادران شهدا با ایمان و انگیزه الهی و با عشق به خدا، گلی را در دامن خویش می‌پرورانند و در آن زمان که فرزندشان به اوج رشد و بالندگی می‌رسد، او را به خدا تقدیم می‌کنند تا ماندگار شود و خدا او را می‌چیند و برای شهادت برمی‌گزیند.
آری؛
” مهمترین سنگر یک انسان، ایمان و انگیزه و عشق اوست..
شهدا کسانی هستند که از دیگران شجاعت و دلیرىِ بیشتری نشان دادند؛ سینه را سپر کردند، از خطر نهراسیدند و به شهادت رسیدند..
شهادت، گل خوشبو و معطّری است که جز دستِ برگزیدگان خداوند در میان انسانها، به آن نمیرسد و جز مشامِ آنها آن را بو نمیکند..”
(بیانات امام خامنه‌ای در دیدار خانواده‌های شهدای نیروهای مسلح‌ 1380/7/4)

پی‌نوشت:
+آنقدر محو این کار زیبا شده بودم، فراموش کردم عکس بگیرم?
اما در دلم تصویرش ماند، با شما عزیزان به اشتراک گذاشتم??